Hazır dergi konumuz 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı iken, bunun üzerine konuşalım öyleyse.
Mesela bir gencin hikayesini anlatalım önce, sonra da bu cazip mesele, ‘daima gençliğin’ bir iksiri var mı kafa yoralım bakalım.
Efendim, bir varmış bir yokmuş. Tatlı bir kız yaşarmış Bergama’da. Bu genç kızımız, daha lisedeyken, kafayı bir mevzuya fena takmış. Süslenip gezip tozacağı yaşlarını da böyle geçirmeseymiş iyiymiş ama neyse. Söylediği ile yaptığı ve yaşantısı uyumlu olmayan kişileri, daha doğrusu bu konuları incelemeye almış.
Dindarlık, Atatürkçülük, vatanseverlik üzerine okuyup araştırmaya başlamış. Hiçbir konunun yüzeysel ve eksik kalmaması için o günkü imkanları dahilinde, kütüphanelere gitmiş okumuş, üstatlarla konuşmuş, Kuran kursuna gidip Arapçası ve Türkçesi ile hatim etmiş, hocalarla söyleşmiş, seminerler konferanslar dinlemiş. Her bilgide daha çok anlamış, anladıkça daha çok acı çeker olmuş. Elbette herkesin doğrusunun farklı olmasını doğal bulmuş. Ama hakikatin tekliği karşısında, menfaatler için doğruların bu kadar çarptırılması, bu değerli konuların içlerinin boşaltılmasını hazmedememiş.
Atatürkçü değil Atatürk’ün kendisi olmayı, Kuran okumayı değil, yürüyen, yaşayan kuran olmayı, vatansever olmak değil, kalbini herkese vatan etmeyi haykırmak istemiş güzel ülkesine.
Sesini duyurabilmek için en iyi bildiği savaş silahı olan kalemini eline alıp başlamış yazmaya. Malum, gençlik böyledir, dünyayı değiştirebileceğinizi sandığınız yılların en saf masum olanıdır. Bulduğu her yere yazdığı yazıları yollamış. Birkaç ufak tefek dereceden sonra “Atatürk’ü anlamak” konulu kompozisyon yarışmasında ödül almış, Ankara’ya davet edilmiş. Zamanın Milli Eğitim Bakanı kendisi ile tanışmak istemiş ve ödülünü bizzat vermiş. Bu da yeterli gelmemiş kıza, hukuk okuyup, adalet dağıtmayı, siyasetle uğraşmayı kafaya koymuş.
Çok yüksek bir puanla Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesine girmiş. Bu eğitimi çok zor okuldan, büyük uğraşlarla nihayet mezun olup başlamış mesleği Avukatlığa.
On yılı aşkın sürede, görmediği haksızlık, hukuksuzluk insana dair her türlü ahlak ve vicdan adaletsizliği kalmayınca, üstüne migren tansiyon vs. hastası olunca “yeter bana mı kaldı dünyayı kurtarmak, yargı dağıtacağıma gömlek satarım” deyip, kendisine küçük bir butik açmış. Her şey rüya gibiymiş. Bütün gün kadınlarla çay kahve muhabbet, güzel satışlar derken, bir sürü güzel dostlar edinmiş. Güzel bir araba almış, yurt içi yurt dışı gezmiş tozmuş. Geçen 3-4 yılda keyfine diyecek yokmuş ama yüreğinde hep bir eksik hep bir boşluk… İnsanın kendine yaptığı en büyük zulmün, ‘ne için yaratıldıysa, doğası ve yetenekleri ne ise onun altında yaşamak olduğunu’ o zaman idrak etmiş.
Hayat insana ağır gelse bile, yaşadığı topraklara kayıtsız kalmak, sadece bireysel yaşamak, hiçbir canlıya özgü olmadığı gibi, kızımızın da daha doğrusu artık yetişkin olan bu kadının da içine sinmemiş. Ara verdiği, çok sevdiği mesleğine, dinlenmiş olmanın da verdiği yeni bir enerji ve bakış açısıyla tekrar dönüş yapmış.
Tabi burada akla gelen ilk soru şuymuş. Yeniden başlayınca değişen bir şey olmuş mu? Her şey daha mı adilmiş örneğin? Şüphesiz hayır! Geçen zaman, özellikle hukuk ve siyaset olmak üzere, her alanı, her kesimden insan için daha tatminsiz bir hale getirmiş. Bu durumda akla gelen ikinci soru şuymuş?
“Daima Genç” olan kızımız, dünyayı değiştirebilecek formülü bulmuş mu da dönüş yapmış ofisine?
Şüphesiz bunun da yanıtı hayırmış! İyi de neden geri gelmiş. Daha kıymetli bir şeyi bulmuş da onun için. Bununla yoluna devam ederek Avukatlık Mesleğinde 25 yılını keyifle tamamlamış ve yakın zamanda Baro Başkanından büyük bir sevinçle 25. Yıl plaketini almış.
Her şeyden daha değerli olan “Daima Genç” olmanın gururu ile plaketini ofise getirip, oturup bu yazıyı yazmış. Lisede Milli Eğitim Bakanından ödül alırken kalbi ne için atıyorsa, Baro Başkanından yıllar sonra plaketini alırken de kalbi aynı heyecan ile çarpıyormuş.
İşte ‘Daima Genç’ olmanın iksiri de sırrı da mucizesi de buymuş. Şartlar ne olursa olsun, hep bir Atatürk, hep bir yürüyen yaşayan Kuran, hep kendin bir vatan olmak için, ilk nefesten son nefese aynı aşkla yaşamakmış. Dünya bin yıllardır iyi ile kötünün bir arada var olduğu bir mekanmış. Asıl adalet herkese yargı dağıtmak yerine, kendin adil olmak, ya da o yolda kalmaya çalışmakmış.
‘Daima Genç’ olanların, 19 Mayıs Gençlik ve Spor bayramını, sevgi saygı hürmetlerimle kutluyorum.
“Başımı gökyüzüne kaldırdığımda, yıldızlarla süslediğin gecenin içinde saklı olduğunu bilmek ne güzel şey Ya Rabbim, ve beni bırakmadığını !” diye mırıldandı genç kız.
Annesi içerden seslenerek bir isteği olup olmadığını sordu.
Yatağının yanındaki camdan dışarıyı seyreden kız, bu defa da, çiselemeye başlayan yağmura bakıp, sessizce düşündü: “Ne tuhaf ; durup küçük şeyleri seyretmeye kimsenin vakti yok, sokak lambasının ışığı altından parlayarak dökülen su damlaları gibi”
Kızı cevap vermeyince odaya gelen annesi bu saatte uyumadığını anlamasın diye, yorganı kafasına çekip uyuyor numarası yaptı ve her gece olduğu gibi, değnek desteksiz yürüdüğü hayale daldı..
İki yıl önceydi. Yıldız, o gece, arkadaşının evinde kalmak istemiş, annesi henüz 15 yaşındaki kızının, dışarıda kalmasına sıcak bakmadığı halde, tek evladının bir dediğini iki etmeyen babası da araya girince, onu kıramamıştı. O gece, Yıldız’ın, Hatay’ı ve gittiği ev dahil, o mahalledeki yıkılan tüm binalarda ölen arkadaşlarını son görüşü oldu.
Gözünü zar zor açtığında, karşısında bir sandalyede uyuklayan annesini gördü. Kımıldamaya çalıştı, monitöre bağlı kablo gerilince öten cihazın sesiyle irkilerek dondu kaldı. Rüya olmasını dileyerek gözlerini sımsıkı tekrar yumdu ama annesinin “şükürler olsun kendine geldi” çığlığıyla, olan bitenle ilgili bir şey bilmemesine rağmen, hiçbir şeyin de eskisi gibi olmayacağını hissetti.
Artık, depremden sonra getirildiği İzmir’deki hastanede son günleriydi. Kırk altı gündür buradaydı ve annesinden kendisini 6. kattaki kafeteryaya çıkarmasını istemişti. Oraya pek kimse gelmediği için, deniz gören büyük pencerelerinden bakarken, deniz rengi gözlerinden süzülen yaşları gizleyebildiği özel bir alan oluşturmuştu kendisine, hastanenin kalabalığı içinde..
“Yazdım yazdım, gece yatılmıyor ki burada, yazdım hemen yolluyorum” diye biraz yüksek biraz neşeli bir ses tonuyla telefonda konuşan bir kadının, yanına gelmesi ile yalnızlığı yarım kaldı. “Kahve ister misin” diyen kadının yüzüne boş boş baktı, yarım kalan aslında yalnızlığı değil, hayatı olduğu için. Kadın, cevabını beklemeden kahveleri alıp yanına oturmuştu bile.
“Çok güzel değil mi manzara bana da ilham verdi son sayıya burada oturup yazdım” “Sanki sorduk” diye geçirdi içinden ama, kadının öyle sıcak bir samimiyeti vardı ki, sormadan da edemedi “Yazar mısınız abla ?”
‘Yok yok değilim şirin bir yerin, şirin bir yerel dergisinde yazıyorum canım’
‘Ne yazıyorsun abla hikaye filan mı?’
“Pek sayılmaz aslında, umudu yazıyorum, şükürü yazıyorum, sevgiyi yazıyorum, hainliği de vefayı da yazıyorum, aslında büyüklere, en çok da kendime, sonu hep mutlu biten masallar yazıyorum”
Kendine masal yazmak mı? Keşke herkes kendi masalını yazabilseydi. Hiç acılar ve üzüntüler olmasaydı”
“Acı ve üzüntüler hep olur ama şu gözlerin gibi denizi her yeni gün masmaviye boyayan O’nun olduğu yerde, ümitsizlikten bahsetmek imkânsızdır. Bunca sıkıntıları, ruhundan üflediği İNSANA eziyet olsun diye vermedi ki. Her birinden kendini yeniden doğurana, her nefeste de yeniden başlayanlara şarkılı bir masaldır yaşamak, bir Özlem yangınıdır yaşamak.. İnadına umut, inadına sevgi, düşsen de inadına kalkmaktır kendi masalını yazmak.’
“Abla” dedi kafası karışmış ama kırk altı gün sonra ilk defa kahvenin kokusunu alan Yıldız gülümseyerek. “Bana da mutlu sonlu bir masal yazar mısın?” Kadın, evden getirdiği belli olan kahve kupasını alarak ayağa kalktı ve aynı neşeyle :
“Artık gitmem lazım babamın ilaç saati geldi, sonra gergin asistan doktor, ne biçim hasta yakınısınız diyerek azarlıyor.
Senin masala gelince o zaten çoktan yazıldı canım benim”.
“Ee hani biz yazıyorduk !”
“Hahaha ! Kalemden dökülen kısmı senin GAYRETİN işte ; şikayetle kahrolmak da masalına son yazar, şükürle bir yıldız gibi parlamak da, hadi görüşürüz yine inşallah”.
Şaşkınlıkla, hızla uzaklaşan kadının ardından bakakaldı Yıldız. Adını söylemediği halde ‘YILDIZ’ gibi demesi onu adeta büyülemişti.
‘Kızım Kemalpaşa’ya bugün gitmesek mi? Hediyeni kargoya veririz. Gece yağmur iyice artmış, hala alışamadım şu Ege’nin yağmurlarına, nerden baksan Urla’dan dolmuşlarla üç saat sürer yol bu havada ’
Depremden sonra bir daha Hatay’a dönemedikleri için, Urla’da küçük bir kafe açan babasının erkenden getirdiği taze turtaları ve hazırladığı Yılbaşı hediyesini şık bir poşete koyan Yıldız, sabırsızlıkla itiraz etti:
“Anne lütfen tekerlekli sandalyeden kalktığımı görmesini, yeni yıla bunu bilerek girmesini istiyorum, sürpriz olsun diye telefonda söylemedim. Ona vereceğim asıl hediyem bu zaten”. Ve yağmurda, bir kolunun altında değneği, diğer elinde ise şık poşeti ile, annesinin şemsiyesinin altında, keyifle durağa yürüdüler…
Yeni yılınızı; yıldızların gönlünüzü, gönlünüzün ömrünüzü aydınlatmasını dileyerek ,kutluyorum. Sokak lambasının ışığı altından parlayarak dökülen su damlalarını görebileceğimiz bir yıl olsun.
Dergimizin bu sayı konusu, tarih itibarı ile, 29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız.
Daha önceki yıllarda aynı kapsamdaki yazılarımda Cumhuriyet ile ilgili paylaşımlarda bulunmuştum. Onları, özellikle de geçen yıl, 2.Yüzyılımıza girerken olan yazımı okumayanlar için, tekrar hatırlatmada ve daha doğrusu okunması ricasında bulunarak, Cumhuriyetimizin 2. Yüzyılının ilk Yılı konulu yazıma geçiyorum.
Doğrusunu isterseniz, 2. Yüzyılımızın ilk yılına, pek de keyifli başladığımız söylenemez. Mutsuzluk ve umutsuzluk, covid salgınından hızlı yayılıp toplumu tüketmiş durumda. Herkesin bununla ilgili söyleyecek sözü, dayandıracağı bir sebebi elbette vardır. Başta ekonomi olmak üzere, sosyal değerlerimizin yitirilmesi, kültürel yozlaşma, sağlık ve eğitim sistemlerindeki vs. kısacası her alandaki sıkıntılar, anlatılan konulardır.
Bununla birlikte, ben başka bir açıdan, daha doğrusu kendi bakış açımdan, bu toplumsal cinnete varan buhranlı hallere sebep olduğunu, yok yok düzeltiyorum, kaybolduğunu düşündüğüm bir kavramdan bahsetmek istiyorum : ADALET !
Mademki 29 Ekim Cumhuriyet Bayramındayız, önce Cumhuriyet değerleri kronolojisinde, en üst sıralarda önem arz eden bir kurumu hatırlayalım.
Benim ve eşimin de yüksek dereceyle girip okumuş olmakla her zaman gururunu taşıdığımız, ANKARA HUKUK FAKÜLTESİ,
1925 yılında Atatürk’ün katılımıyla ve şu sözleriyle açılmıştı.:
“CUMHURİYETİN MÜEYYİDESİ OLACAK BU BÜYÜK KURULUŞUN KÜŞADINDA DUYDUĞUM SAADETİ HİÇBİR TEŞEBBÜSTE DUYMADIM.”
1925’te Cumhuriyetin Kurucusu Dünya Lideri Mustafa Kemal Atatürk’ü heyecanlandıran adalete olan inanç ve güven, bugün bizlerin içinde sarsıldığı için, işte bu kadar mutsuz /umutsuzuz.. Ancak, sebebine açıklık getirmem gerekir ki, bahsettiğim sadece yargı bağımsızlığına dair bir adalet kavramı değildir. Toplumsal huzur ve refah bakımından yüksek standarda erişimin, adeta bir bina temeli, kolonu, taşıyıcı sistemi, olmazsa olmazı, Yargı Makamlarından önce; bireysel ve beynelmilel, geçmişten geleceğe, 2.yüzyılda, ya da 3,5,7’incide değil,
Sonsuz Yüzyıllarda, VİCDANİ ADALET’tir.
Peki vicdani adaletle, bu toplumsal mutsuz umutsuz hallerimizi nasıl ilişkilendirdik ki.?
Bireysel vicdan terazisinin kefesi bozulup, yanlış tartmaya başlarsa, Toplumsal Adaletin dirhemi de, huzur ve refah dağıtacağına, işte böyle günden güne artan sıkıntılar dağıtmaya devam eder. Neden öyle, çünkü matematik belli, ne derler bilirsiniz:
‘’Ne doğrarsan aşına, o çıkar kaşığına..’’
Çözüm var mı.? Tabi ki ve hiç şüphesiz var. Cumhuriyete sahip çıktığını söyleyenlerle, Cumhuriyete sahip çıkıyormuş gibi görünenlerin, “mış” gibi söyleyip, görünmeyi bırakıp, bir an önce kendi terazilerine bir adalet ayarı vermeleri iyi bir başlangıç olabilir.
İyi de Cumhuriyet sahipsiz mi kalsın? Kimsenin şüphesi olmasın ki;
Dünya tarihinin en büyük kurtuluş mücadelesi ile kurulan, 1923’ten beri, yaşadığı onca talihsizliğe, üstünde oynanan iç ve dış oyunlara rağmen, asıl o bize, hepimize sahip çıkan
Türkiye Cumhuriyeti, ilelebet payidar kalacaktır.
101 yaşındaki, 29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız, kutlu, mutlu, umutlu olsun.
Bir varmış bir yokmuş.. Eski zamanların birinde, bir kız çocuğu ile ailesi, Anadolu’nun kıymetli topraklarındaki bir şehirden, yine kıymetli bir Ege kasabasına göç etmişler.
Şirin mi şirin bu küçük kız, memleketine veda etmenin burukluğunu içine atıp, yeni hayatına umut ve heyecanla başlayarak, bu güzel şehri sevgiyle kucaklamış.
Ama, şehrin onu aynı hızla bağrına basmayacağını, daha okul yıllarından hissedip anlam veremese de, sonradan bu durumun aslında şehrin yaşanmışlığından gelen, toplumsal bir yara olduğunu, büyüdükçe öğrenecekmiş.
Taşınmalarından çok fazla zaman geçmeden, babasını kaybeden, sonra da annesi hastalanan küçük kız, annesinin de bakımı ve sorumluluğunu alarak, yaşıtları eğitim, gezme tozma, sevgili, süslenme gibi pembe hayaller içindeyken, genç kızlığa iş hayatı ile birlikte hızlı bir geçiş yapmak durumunda kalmış.
Çalışma hayatında, hem ahlak ve ilkelerden ödün vermeden hem de para kazanmaya mücadele etmek, çok genç olmanın deneyimsizliği ile birleşince, değil para kazanmak, güven duyduğu insanların da yarı yolda bırakmalarıyla, ciddi maddi zorluklar yaşamış.
Yılmamış, yorulmamış yine ve yeniden hayata tutunup, gerek aklı gerek çabası ile yola devam etmiş.
Örgülü kırmızı saçlarını siyah beresi ile gizleyip, kargo model bol pantolonu, asker tipi sırt çantası ile, adeta kız olduğunu gizlercesine dalmış iş dünyasının içine, gerçekten bir asker gibi disiplin ve azimle…Yaşadığı kentin sokaklarını karış karış, sanayisinden, kahvesine, işçisinden patronuna gezerek işini yapmış. ‘Varım, buradayım, burayı seviyorum, burası için mücadele ediyorum’ diye yılmadan anlatmış, dinlemiş… Herkese yetişirken kendine hep geç kalmış, herkesin kardeşi ablası olmuş ama kendisi bir kadın, bir anne olmayı erteleyip, evin erkek çocuğu gibi koşuşturmuş.
Sonra altın kalpli, iyi huylu, Egeli bir delikanlı görmüş onun gerçek güzelliğini. Gençler evlenmiş ve kız çok mutlu bir aile kurup, kendi gibi dünya tatlısı iki kız çocuğu sahibi olmuş.
Eee, onlar ermiş mi muradına? Tabi ki hayır. Öyle bir dünya mı var ki onlar ersin. Herkes gibi onlar için de yaşam mücadelesi devam etmiş. Artık tam anlamıyla bir iş kadını olan kızımız, biraz parlamaya başlayınca, bu sefer de işi ile ilgili acımasızlık boyutunda eleştirilere maruz kalmış. Eleştiri olsa iyi, hakaretten tehdide, ağır suçlamalara varan mesnetsiz iddialarla boğuşmuş. Herkesler o kadar iyi o kadar mükemmel o kadar etik o kadar ahlaklı filanmış ki, tabi kızımızın göz önünde olması sebebiyle, menfaatlerine uymadığı anda, ilk günah keçisi ve hedef tahtası yapacak ilk akla gelen oymuş.
Oysa O, yüreğinde ilk geldiği gün sevdalandığı kentine olan vefasıyla, sırt çantasında sadece kendisi için değil, anası, kardeşleri, yeğenleri, şimdi de ailesi için ekmek peşinde koşmanın ağırlığı, dizlerinde ise yaşadığı yere hizmet etmenin verdiği mutlulukla bulduğu dermanıyla sadece çalışmaya devam etmiş.
Hikâye burada biter zira sayfama bu kadarı sığıyor, kızımızın hikâyesi ise nerde biter onu tek Allah bilir. Hepimiz kadar sıradan, hepimiz kadar olağanüstü hikâyesi, umarım gönlünün güzelliği ile sürer gider.
Eminim Kemalpaşa’mızda da hikayemizin kahramanı kızımız gibi, kendi hatalarının avukatı, başkasının yargıcı olarak, fütursuzca hadsizce, kendi günahlarını kibirlerinden göremeyenlerin saldırı boyutunda eylemlerine maruz kalan, gizli kahramanlarımız vardır.
O kahramanlar ki, bu tarz durumlarda kendilerini mağdur ilan edip ortada ağlamak yerine, hakkaniyetleriyle dünyadan geçişlerini sessiz sedasız ve azimle devam ettirirler.
Yazılarımı sizlerle paylaştığım derginin bu ayki konu başlığı 8 Eylül Kemalpaşa’nın kurtuluşu fakat önceki sayılarda defalarca Kemalpaşa’mızı kurtardığımdan. Bu sefer yaşadıkları yerlere emek veren, kentin daha güzel bir yer olması için uğraşan kadınların birinden bahsetmeyi tercih ettim.
Ve biliyor musunuz? Şehirler, 8 Eylül, 9 Eylül vs. lerde değil, BİZ OLDUĞUMUZ zaman, BİR OLDUĞUMUZ zaman kurtulur…
02:00
02:00
News
